Sevmenin önü ardı olur mu? Var mıdır yönü? Kendimizi bu eylemin vereceği acıdan saklıyoruz da ne oluyor?Odalara kapansan ne faydası var? Peki, neden bu inat? Israr edilmesi gereken onca şey varken neden bunda inat ediyoruz?
Acıyı bile bile sahipleniyoruz, göğsümüzün üstünde tutuyoruz da ağzımızdan çıkan dumanlara neden hayret ediyoruz?
Kaç kere kırılıp kaç kere yenileceğiz daha? Ben bu sonu bir yerden hatırlıyorum hissini hep bu kadar kısa vadede mi hissedeceğiz? Ağlama ile gülme isteğinin arasında gidip geleceğiz de dengeden mi bahsedeceğiz bir de?
Soruları soran ama cevap alamayan yine bizler mi olacağız? Burnumuza yanık kokusu yeni mi gelmeye başladı yoksa hava diye soluduğumuz yanık kokusundan mı ibaret?
Başka birinin avuttuğumuz yaralarıyla avunuyoruz. Aldanış da yorucu bir sözcük değil mi? Ne de güzel aldanıyoruz sözcüklere, ses tınılarına, insanlara... Aldanmaya olan bu merak nereden hasıl olmuş ki? Peki ya ne yapmalı?
Daha kendimize yetemiyorken nasıl düşünüyoruz bir başkasına yetebileceğimizi, yetebildiğimizi?
Kullanılan sözcükler var etkisi konuşurken müthiş olan. Bence herkes her sözcüğü kullanmamalı. Anlam sözcüğündeki harf toplamı kadar beyin imlemi bulunan insanların dağarcığı genişletilmeye çalışılmamalı yok yere ve de. Bunlar diğerlerine zarar.
Sonunu kestire kestire yürümek bir yolda sadece kadınlara mahsus. Zaten ne oluyorsa kadınlara oluyor.
Yahu, biz kadınlar kendimizden ne istiyoruz? Aklımızı pamuklara sarmalı, çocukların (!) yetişemeyecekleri yerlere koymalı, gün ışığından korumalı, uyuşukluğunun geçmesini beklemeli, flu görüntünün netleşmesi için azıcık sabretmeli.
Kadınlık da zor, kadınca sevmek de. (Sevmenin cinsiyeti mi olur demeyin, oluyor. Ben gördüm.) Sevmeye bu kadar sevdalıyken, aldanmak da zor. Sevmeye sevdalı, aldanmaya düşkünüz. Ve fakat acıdan da geri durmuyoruz. Düşkünüz, müşkülüz ve bittabii memnunuz. Acıdan, acıya memnunuz. Kadınlığımızdan hepsi. Eksikliğimiz belki bundan, belki de eksiğimiz yok da kusursusuz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder